Met elkaar, voor elkaar

Het Arnhems Labyrint is ontwikkeld naar het idee van buurtbewoners Antoinette Kuhlmann en Wil Groen. In samenwerking met de gemeente Arnhem en bewoners van Arnhem-West is gekomen tot een definitief ontwerp. De aanleg is gerealiseerd door wijkbewoners en zij zorgen ook voor het onderhoud. Het project is financieel mogelijk gemaakt door het Wijkplatform Arnhem-West.

Het initiatief

Antoinette Kuhlmann:

‘In de lente van 2014 liep ik hier regelmatig met de hond te wandelen. Ik voelde me nogal belast door de taak die ik als mantelzorger had (en heb). In antwoord op mijn verlangen naar rust en verlichting kreeg ik een ingeving, een beeld. ‘Hier moet een labyrint komen met witte paden en daartussen kleurrijke, geurende en bruikbare planten en bloemen. Er omheen bessenstruiken die geplukt mogen worden. Een plek waar mensen rust vinden, kunnen genieten en daardoor tot zichzelf komen.’

Mijn reactie was in eerste instantie: ‘Ja dat zou leuk zijn, maar ik zie niet hoe dat gerealiseerd zou moeten worden.’, ik wuifde het weg en vervolgde mijn wandeling. Dit herhaalde zich zeven keer voordat ik het deelde met Wil. Op zijn vraag wie dat moest realiseren zei ik – niet echt heel serieus bedoeld: ‘jij’. Wil is tenslotte hovenier.

Steeds weer kwam het beeld terug. Er was een soort ‘heilig moeten’ om hier iets mee te doen.

Ik kwam er niet vanaf. Ik dacht dan schrijf ik maar naar de burgemeester, die voelde tenslotte erg mee met ‘mantelzorgers’ (dat had hij gezegd op de ‘Mantelzorgdag’). Direct de burgemeester schrijven lukte mij niet. Na enig zoeken vond ik  een mailadres van de gemeente en heb ik geschreven:

Ik schreef dus ‘Ik wil er graag energie en tijd in investeren.’, het leek me ook wel leuk, maar er was na het schrijven ook een gevoel van ‘daar ben ik van af’. Niet dus.

Al gauw kwam er een positief antwoord! Ze vonden het een aansprekend project en hebben het onder de aandacht gebracht in Arnhem-West.
In Arnhem-West was een geoormerkt budget en waren ze op zoek naar een idee van buurtbewoners dat samen met andere buurtbewoners gerealiseerd kon worden.

Wij mochten het plan gaan uitwerken. Daar waren Wil en ik toch wel heel enthousiast over. Het is toch wel bijzonder dat je de kans krijgt om zoiets te realiseren! Nadat ik de tekening van het grondpatroon op papier had gezet, kon Wil de officiële tekening maken. Samen hebben we het ‘beeld’ (ook een ingeving, dit keer in een droom) van het kleurpatroon uitgewerkt. Het was een goede samenwerking, die helend werkte; een dankbare afleiding van de ‘andere zorg’ die we dragen.

Er werd een projectgroep gevormd. Een stagiaire van de Hogeschool Van Hall Larenstein, Hans Luiten, kwam ons ondersteunen bij het realiseren van het project. Daarna volgende vele maanden van overleg met de gemeente. Begrotingen maken. Materialen uitzoeken. Wijkbewoners informeren en enthousiasmeren. Enzovoort.

Tijdens het proces waren er nog best wel een aantal momenten dat er twijfels waren of het allemaal wel door zou kunnen gaan. Voor mij was die twijfel er niet – ‘het labyrint moest er immers komen’; bij alle onzekerheden die tijdens het hele proces op onze weg kwamen was er bij mij een rust en sterk vertrouwen: het komt goed.

In februari kwam het groene licht en kregen we de huidige plek toegewezen om het Arnhems Labyrint te realiseren. Een intensieve periode volgde. Alles in gang zetten.

Het eerste weekend van mei, op Wereld Labyrinten-dag, was er een feestelijke START en konden we samen met buurtbewoners aan het Arnhems Labyrint beginnen. Alle weekenden van mei en juni, en 3 weekenden van juli is er met buurtbewoners aan het labyrint gewerkt (en door ons nog heel vaak door de week). Het was een fantastische samenwerking, iedereen voelde zich op zijn gemak; er was ook plek voor mensen met een beperking, iedereen kon op zijn eigen wijze een steentje bijdragen. Hier is meer over te lezen bij ‘de realisatie‘.

Dank aan iedereen die meegeholpen heeft deze bijzondere plek te realiseren!